Матуля-Убарць, карміцелька палёў, нібыта Амазонка, але ж невялічкая — таму Амазонія. Наша палесская Амазонія. Альбо проста — наша любімая рака. Убарць разлілася у гэтым годзе, — нават да людскіх агародаў дацягнулася — чаго даўно ні было. Шырока разлілася, выйшла з берагоў. Запоўніла вільгацць луга, напаіла іх, амыла. Зрабіла заліўнымі.
У гэтым свая паэзія, свая мелодыя Палесскай душы.
Запоўніліся вільгаццю раней спусцеўшыя каналы, канавы – прытокі нашай любімай Убарці.
Скора пойдзе ўрост наваколле – дрэвы, іншыя расліны – выпрастаюцца, пакажуцца на ўвесь свет, бо падсілкуюцца вільгаццю — і скажцуь усім нам моцнае і ласкавае: “Добры дзень!”. Год будзе сапраўды пладародны!
Канстанцін КАВАЛЁЎ.
НА ЗДЫМКАХ: момант разліву Убарці і яе вытокаў.
Фота аўтара.
