Мая маленькая радзіма
Дзе б ні была я, цудных месцаў
Шмат вельмі на ўсёй зямлі,
Але душэ маёй там цесна
І мала месца ёй заўжды.
Хоць там вялікія краіны,
Прырода дзіўная вакол,
Але хапае мне часіны,
Каб зразумець — звычайна ўсё.
І дрэвы іхнія, і птушкі,
Звяры, якіх у нас няма,
Ужо не радуюць мне душу,
Той асалоды ўжо няма.
Мая маленькая радзіма,
Край сэрцу мілы майму.
К табе я думкамі імкнуся,
Заўсёды быць з табой хачу!
Жыву я ў Лельчыцах з маленства,
Прыгожы, дзіўны горад мой,
Малой радзімаю завецца,
Ён будзе назаўжды са мной.
Гамоняць дрэвы тут у лесе,
Птушыны спеў чуваць вакол,
Што мне заморскія краіны,
Тут адчуваю я спакой.
Прыроды вечная краса,
Як казачнае дзіва.
Тут паўстаюць — куды не глянь:
Лясы, азёры, нівы.
Душою я цягнусь туды,
Дзе родныя мясціны.
Гамоняць з ветрам там бары,
Шапочуць штось яліны.
І стужкі рэк блакітных там,
Сінеюць між лясамі.
Палеткі, быццам, дываны,
Шумяць за курганамі.
Абшары балатоў усіх,
Прыемныя для вока,
Завуць у даль сваю людзей
Кудысьці так далёка.
Палескі край, мой любы кут,
Цябе я так кахаю.
И цуд прыроды той заўжды
У сэрцы захаваю.
Я запрашаю вас наведаць
Куток Палесся дзіўны мой,
Дзе вы ахвотна застанецесь
І не захочаце дамоў!
З малітвай за Беларусь
Я, мой народ — мы разам назаўсёды,
Яднае памяць нас былых часоў,
Падзеі і паданні, што праз годы
Мы чэрпаем з крыніц нашых дзядоў.
Адзінства наша — у беларускай мове,
Што так лагодна льецца між сяброў,
У песнях маці аб жаночай долі,
Наказах і парадах ад бацькоў.
У палях бяскрайніх, крыку птушак,
У вершах Коласа, Купалы, Крапівы —
Усюды, дзе гучыць прыемна наша мова,
Якой з калыскі ганарымся мы.
Там, дзе дзяўчынкі-зорачкі ўзрастаюць,
І песня сумная ўдаль заве,
Дзе нівы так прыгожа ззяюць,
І горда Прыпяць сіняя плыве.
Там, дзе крыніц ты чуеш перазвоны,
Вярба стаіць, каля малой ракі,
А ў жоўтым восеньскім прыполе
Каліны яркай бачыш аганькі.
Духмяны пах ржанога хлеба
Хвалюе сэрца ўспамін.
Як не любіць блакіту неба
І кволасць маладой травы?
А васількі, рамонкі ціха шэпчуць
У квяцістых, гаманкіх лугах.
І гулкім рэхам раздаецца
Шум бору ў векавых лясах.
Вясёлка яркая плыве над борам,
У госці ласкава заве
І ў карагодзе кружыць нас вясёлым,
І ў даль лагодную нясе.
Уся будучыня наша — у адзінстве,
У краіне, дзе бяскрайнія палі,
Каб мірна ўсе жылі ў Беларусі
І продкаў землю бераглі.
Ганна РАЖКОВА.
